Özet:
Bu tez kapsamında, reaksiyon çeşitliliği nedeniyle endüstriyel uygulamalarda
sıklıkla kullanılmakta olan fakat doğası gereği çözünür formda kullanımında
kısıtlanmalar meydana gelen Rhizomucor miehei lipazının çeşitli taşıyıcılara
immobilizasyonu gerçekleştirilmiştir. Taşıyıcı olarak doğal bir kil olan
montmorillonit K-10 ve polivinil alkolden oluşan jel tercih edilmiştir. Sonuçlar lipaz
enziminin hidrolitik aktivitesini ölçümleyerek üç denemenin ortalaması olarak
verilmiştir. Serbest enzim, montmorillonit K-10’a adsorbe edilmiş enzim (MMTRML) ve polivinil alkol jelde enkapsüle edilmiş olan enzim (PVA-RML) için Km
değerleri sırasıyla 3,9, 0,22 ve 4,0 mM olarak bulunmuştur. Vmax değerleri ise
sırasıyla 0,35, 0,47 ve 0,4 U/mg protein olarak hesaplanmıştır. Elde edilen bulgular
immobilizasyon sonrası enzimin kinetik özelliklerinin geliştiğini göstermektedir.
İmmobilizasyon sonrası termal olarak daha kararlı hale gelen enzim tekrar
kullanılabilirlik özelliğini kazanmıştır. Serbest enzim için optimum pH değeri 7,5
iken immobilize enzimler için bu değer 7,0 olarak bulunmuştur. Buna göre serbest
enzime göre, immobilize enzimler daha asidik ve nötr koşullarda çalışmaya daha
elverişlidir. Ayrıca serbest enzimin optimum pH değerinden daha alkali değerlerde,
immobilize enzimler daha yüksek aktivite göstermektedir. MMT-RML, serbest
enzime göre daha geniş sıcaklık aralığında aktivitesini kaybetmeden çalışabilir ve
tampon çözelti konsantrasyonu değişikliklerinden daha az etkilenir hale gelmiştir.
Ayrıca aktivasyon enerjileri değerlendirildiğinde adsorpsiyon sonrası substratın
enzimin aktif bölgesine daha kolay ulaştığı görülmüştür. PVA-RML’nin optimum
sıcaklık değerinin serbest enzime göre 10 °C daha yüksek olması ısıl işlem
gerektiren uygulamalarda bu tekniğin kullanılabilirliğini göstermektedir.
